Niedzielni poeci

Leszek Z. Chudziński

niedzielni poeci

1

* * *

a człowiek - cóż?

idea

więc słowo

co go żywi

i zostaje

ach,

jeszcze popiołu garstka

Seattle, 7 listopada 2007

2

* * *

człowiek wyszedł z morza

i stanął na brzegu życia

uczynił krok

fala zmyła ślad jego istnienia

krzyknął

szum zagłuszył jego głos

wzniósł oczy do słońca

słońce utonęło w morzu

człowiek wyszedł z morza

i stanął na brzegu życia

Shoreline, 19 kwietnia 2008

3

* * *

profesor od poezji mówi

że o pogodzie można pisać nawet gdy pada

wiersz - jak papierowy parasol

otwiera się z każdym słowem

aż przesiąknie do cna ciała

a może i duszy

4

* * *

gdybym potrafił

niebo malowałbym na niebiesko

drogę słońca

rysowałbym jedną kreską

niech wschodzi zachodzi bez końca

trawa byłaby zielona

wrona -- siwa

deszcz byłby złoty

i srebrny jak światło

a łzy słone

rozpiąłbym łuk tęczy

ponad światem

pozapalał gwiazdy

i wytoczył na niebo

pomarańczowy księżyc

miłość byłaby nieskończona

dzieci niegrzeczne

a śmierć - miłosierna

Seattle, 6 września 2006

5

licentia poetica

najłatwiej poetom

wymyślają niestworzone rzeczy

by się jakoś odnaleźć

bóg patrzy z politowaniem

na ich liryczny podmiot

niedorzeczność poczynań

dialektykę wiersza

a jeśli boga nie ma

tworzą go z burzowej chmury

z błyskawicy

ze słowa

a jak im brakuje słów

to i słowa wymyślają

Seattle, 9 lipca 2007

6

dziesięcioletni poeci

dlaczego kwitną kwiaty

by złożyć głowy 

bez słowa skargi?

zapytuję słońce o tę niesprawiedliwość

zadaję temat na wiersz

dziesięcioletnim poetom

może włożą kwiaty do wazonu

i uratują świat

na kilka dni

Seattle, 12 czerwca 2006

7

* * *

księżyc to nie pomarańcza

wystrzelona w niebo

albo srebrny dolar nad bankiem

czy łuska ryby

księżyc to nie oko nocy

wpatrzone w siebie

cyklop w łodzi oceanu

w przypływie i odpływie czasu

lub aktor za kulisami

pan od kurtyny

mistrz wschodów na sznurku

księżyc

prawdę mówiąc

nie istnieje

no może czasami

gdy sztuka w teatrze

wymaga odrobiny światła

Seattle, 1 września 2007

8

* * *

dobro nigdy nie zwycięży

ani zło

skazane na siebie

odbijają się w lustrze

własnych ułomności

poeta idzie środkiem drogi

Seattle, 2006

9

historyczna heca

siekierę do wiersza

gałęzie

jak metafory

na bruk

historyczna heca

ogień roznieca

pali paryż bruno

a złote runo

za górami

za lasami

za morzami

Sammamish 2002

10

* * *

wiersz - słów kilka

rozbiegłych po kartce

by ukryć ułomność

nieścisłość pojęć

czy niejasność sformułowań

a tu scena bez kurtyny

a tu nagość papieru

ironia losu

śmiech stuleci

Seattle, 7 listopada 2007

11

inna bajka

poeta zamknięty na wieży

czeka na księżniczkę

spuszcza co rano włosy

lecz puklerz ani ziemi

ani chmur nie sięga

- najwyraźniej pomylił bajki

albo księżniczki nigdy nie było

a na niebo nie ma co liczyć

Shoreline, 14 grudnia 2007

12

* * *

gdyby niebo nie było niebieskie

słońce nie wschodziło do zachodu

nie śpiewały ptaki

poeta musiałby je stworzyć

a tak

może iść na wojnę

by pod czerwonym niebem

zestrzelić słońce

uciszyć ptaki

by nawet płacz dziecka

nie zakłócił ciszy poezji

Seattle, 13 czerwca 2006

13

* * *

poeta nie wie co to poezja

jak bożemu głupcowi

mylą się pojęcia

raz myśli że biodra kobiety

innym razem że szklanka wody

albo przypływ morza

kiedyś sprawa była prosta

poezją była partia

lub stalin

poeta był szanowany

a dziś byle przekupka

obrzuci go rzodkiewką czy szczypiorkiem

i jeszcze wyzwie od poetów

Seattle, 13 czerwca 2006

14

* * *

pan ma coś z głową

panie poeto

ryby nie umieraja

w szpitalu psychiatrycznym

rzeka łez nie płynie

przez tajne więzienia

a zawilce

nie rosną na ulicy

zamiast pisać bzdury

o spadających gwiazdach

księżycu na dachu

czy Janku Muzykancie

niech się pan leczy na głowę

albo weźmie do uczciwej pracy

Seattle, 20 czerwca 2007

15

poeta

nabuja się taki w obłokach

i spada potem na ziemię

na pysk

powtarzam mu

daj sobie spokój

a on na krawędzi balkonu

skrzydeł próbuje

rzuć muzę - nalegam

a on

że jak umierać

to za ideal

i rzuca się w ramiona bogini

Seattle, 1 września 2007

16

* * *

gdybym nie mógł pisać wierszy

poszedłbym na koniec świata

i nie wrócił

nie wróciłbym ani jednym słowem

westchnieniem

łzą

jak nie wraca się

z krainy milczenia

Monterey, 28 pazdziernika 2007

17

niedzielni poeci

wybacz im panie

bo nie wiedzą co czynią

otwierają usta jak do śpiewu

jakby im głos był dany

i dusza

by swój niezgrabny panegiryk

wykrzyczeć bezwstydnie

przyjmują komunię -

jak odurzeni winem

trzepoczą nieopierzonymi skrzydłami

by zawisnąć na drutach

stoją w kolejce do księdza Twardowskiego

by wyspowiadać się z grzechu poezji

Shoreline, 2 czerwca 2006

18

nie czytaj wierszy

poezja jeszcze nikomu nie pomogła

nie włożyła do kieszeni

złamanego grosza

na poezję trzeba uważać

potknie się taki o wiersz

na życie

i nic mu nie pomoże

ani Leśman

ani Białoszewski

ani Pan Cogito -

jedyny

który wie

co czytać

Seattle, 14 czerwca 2007

19

nad wielką wodą

wracamy od falochronu

słońce wpadło do wody

morze skurczyło się jak polip

ciemne sylwetki pelikanów

suną nad grzbietami fal

chmara brodźców biega wzdłuż brzegu

mewy rozszarpują ofiarnego kraba

wracamy po własnych śladach

dwoje szczęściarzy nad wielką wodą

unosimy dzień za pazuchą

jak kradzione jabłka

Shoreline, 26 listopada 2008

20

anioł snu

nadpływa czółnem

łagodzi zmarszczki na czole

koi nabrzmiałe stopy

usuwa kolce słów

wiatr szarpie żagiel

trzeszczą burty pod naporem nocy -

wprawna ręka sternika

prowadzi łódź do zatoki słońca

Shoreline, 28 listopada 2008